Do a dem schöne Sunnehang
gohts bis zum Früehlig nümme lang.
Es tuet sich öppis i de Ärde,
die Pflänzli tüend unruhig wärde.

En Sunnestrahl cha si scho wecke,
chönne mir ächt d`Chöpfli usestrecke?
Z`erscht chonnt es Glöggli wyss und zart,
de Wäg as Liecht isch ruch und hart.

Es hett es Würmli denn ganz sacht,
ihm wunderbar en Tunnel gmacht.
Es stoht jetz plötzli a de Sunne,
es meint, de Früehlig heig jetz gunne.

Di erscht Nacht a dem Sonnehang,
isch aber chaut und goht rächt lang.
Die Pflänzli do im Undergrund,
die lose de no mänig Stund.

Si löhnd sich jetz gar nümm lo störe,
bis si die Gloggetönli ghöre.
Jetz gits aber Läbe im Bode in,
nume use a d`Sonne het jedes im Sinn.

Do chunnt z`erscht en goldige Schlüsselbund.
Dä tuet de grosse und chline Chind kund:
Ihr chönet mit mir euri Härze ufschlüsse
und de Früehlig vo jetz a so richtig gnüsse.

Denn nach emene töife, warme Schnuuf,
tuet s`Veieli di blaue Öigli uf.
Es luegt di doch a so treu und so fescht,
es wartet doch scho uf die erschte Gäscht.

Die erschte Bienli sind scho of em Wäg.
Die Blüemli die mache sich ganz schön zwäg.
Si ghöre doch scho ganz liis es Summe.
Jetz strecke si d`Chöpfli ganz schön a d`Sunne.

Si händ süesse Nektar zwäggmacht zum Ässe
und hoffe s`wärd keis vo de Blüemli vergässe.
Di Blüemli die wänd doch nach ihrem Erwache,
mit de Bienli es grosses Hochzitfescht mache.