Am Morge, wenn`d zum Bett us chonsch,
do dänksch, hüt han i gar kei Wonsch.
S`hett Näbu duss, es isch en Gruus,
mir gseht nid bis zum nöchschte Huus.

Ganz langsam tuets de Näbu lüpfe,
chasch jetz i Wintermantu schlüpfe.
Gohsch chli i d`Höchi, was chasch gseh:
De schönschti Wald, isch wyss wie Schnee.

De Näbu hett i dunkler Nacht,
en schöne Zouberwald drus gmacht
und jedes Stüdeli, jede Boum
gseht schöner uus als jede Troum.

Lueg jetz emol die Äschtli aa,
s`hett munzig chlini Stärnli dra.
Die z`zelle würd sich gar nid lohne,
s`sind a jedem Bäumli Millione.

Und ou bi dene dunkle Tanne,
isch s`härte Grüen verlore gange.
De Näbu het ne wyt und breit
so Glitzermäntu schön agleiht.

Und a der schöne grosse Bueche,
wirsch niene es lährs Äschtli sueche.
En sanfte Wind hett Stärnli ghänkt,
de Bueche s`schönschti Chleidli gschänkt.

Jetz chonnt en schöne Sonnestrahl.
De ganzi Wald glänzt no es Mal.
Doch lueg jetz guet, cha das denn sy?
Das schöne Märli goht verby.

Die liebi Sonne machts kabott
und scho sind d`Bäumli wieder blott.
Mir wänd jo d`Sonne nid verachte,
ou e dunkli Nacht
cha glücklech mache.