Lueg s`Wäldli a, wenn d`Sonne chonnt.
Das isch scho farbig und so bunt.
Das Farbespiel foht sachte aa,
chasch jede Tag meh Freud dra ha.

Verschwunde isch das grüeni Schild,
gsehsch jede Tag es schöners Bild.
De Herbscht isch cho, het über Nacht,
grad alli Böim so farbig gmacht.

Bis jetz händs grüeni Röckli treit,
jetz händs es goldigs Chleid agleiht.
Schient d`Sonne de no einisch dry,
de Herbschtwald chönnt nid schöner sy.

Mir hoffe s`bliibt no lang e so,
de Winter brucht jetz nonig z`choh.
Dä hett denn nach ere klare Nacht,
es wunderschöne Rauhriif gemacht
und tuet denn spöter zum dra dänke,
scho es paar wyssi Flöckli schänke.

De chonnt de Wind denn iisig chalt
und blost di Blättli dor de Wald.
Di Böim tüend ihres Chleid verlüre.
Sind blutt und kahl, müend fascht verfrüre.

Isch die schön Herbschtzyt of der Ärde,
die grossi Schönheit vor em Stärbe?
Nei, de Wald läbt, bruucht e chly Rue,
drum macht er jetz di Chnospe zue
und goht nach so verschiedene Sache,
es lange Gsundheitsschlof go mache.