Herbschtzytlose

Me merkt, de Sommer isch verby.
Me meint, es chönn fascht nonig sy.
En gäche Wind chonnt über d`Bärge,
grad wie wenns gly wett Winter wärde.

Doch do am Bord, was chan i gseh?
Die schönschte Blüemli vor em Schnee.
Die Herbschtzytlose tüend do spriesse
und tüend die letzschte Strahle gniesse.

Das Blüemli zart, drum dänket dra,
hett ganz en schwäri Juget gha.
Sini Eltere sind ganz giftig gsy
und jedi Chue hett die lo sy.

De Puur tuet en Spate sueche,
er tuet die Pflänzli no verflueche.
Doch alles Unbill isch vergäbe,
die Herbschtzytlose überläbe.

Mer tüend eus dra vo Härze freue
und plange s`nöchscht Johr uf die neue.
Händ ihr ou schwäri Zyte gha,
denn dänket jetzte nümme dra.

Tüend of die inner Stimm jetzt lose,
machets doch wie d`Herbschtzytlose.
Isch doch die herti Zyt verby
de Herbscht chönnt gar nid schöner sy.